[370].

(Smolik - Close your eyes)

***

pokolorowałem jajka  - rysując na jednym Dżokera, wroga Batmana, drugie zaś ozdobiłem bazgrołami.

walczyłem w kościele z plastikowym kurczakiem, którym zawiadował siedzący obok chłopiec.

cierpliwie pozowałem do zdjęć z mamą.

znalazłem w babcinym ogródku czterolistne koniczynki.

ganiałem się z mamą w berka.

skakałem z drzewa.

lecz spleenu ukryć nie potrafię.

- mamo, kiedy będę mógł grać na xboxie?- to pytanie słyszę od prawie tygodnia średnio dziesięć razy dziennie.
parę dni temu, po rozmowie korygująco - prostującej dotyczącej zatracania się w graniu oraz uzależnienia od wirtualnej rzeczywistości, Syn postanowił wymierzyć sobie karę (- ależ mamo, to nie do końca jest kara, to raczej odpoczynek, ja bardzo się cieszę, że mogę odpocząć).
nieopatrznie zapytałam się, ile dni zamierza odpoczywać.
- jedenaście - odpowiedział bez wahania.
- jesteś pewien? - dopytywałam się zatroskana planowaną skalą wyrzeczenia.
- ależ mamo, takie jest życie, muszę odpocząć, żeby nie musieć leczyć głowy z uzależnienia.
yy, dobra. trzymamy się więc raz podjętej decyzji.

- kiedy będę mógł znów grać na ixboxie? - rozbrzmiewa szlagwort. powtarzany uparcie, powtarzany przy każdej nadarzającej się okazji, powtarzany każdego kolejnego dnia coraz smutniejszym głosem.
- bo wiesz, ja już się świetnie czuję, oczy mnie nie bolą, nie kręci mi się w głowie, jestem bardzo wypoczęty, więc uważam, że mogę już grać - Syn wbija we mnie oskarżycielskie spojrzenie.

z Jego nawijką i uporem zostanie jak nic prawnikiem.