[359].

(George Winston - Longing love)

***

drogi blogasku!
przygotowujemy się do ślubu. Niemąż chudnie.
powiedziałabym, że zmienił się, khm, (nie) do poznania.

niestety, ja nie potrafię przytyć.
ponieważ nie umiem przybrać na masie znanymi mi nieracjonalnymi, domowymi sposobami (poprzez np. jedzenie codziennie przed snem dwóch podwójnych opakowań Delicji) zdecydowałam wybrać się do pani dietetyk, którą polecił mi Ulubiony Doktorek.
ciekawa jestem, co mi doradzi.

na szczęście brak worka na jedzenie z każdym dniem coraz mniej mi dokucza.
po prostu nauczyłam się, że muszę jeść wolno i bardzo starannie gryźć.
jeśli kęs zatrzymuje się we mnie, przeważnie wystarcza, że energicznie powyginam się na boki (jak solistka zespołu Mazowsze), a jedzenie siłą grawitacji opadnie i przestanie boleśnie rozrywać żebra.
jeśli nie, to istnieje bardziej mechaniczna możliwość interwencji. w tym celu należy błagalnie łypnąć (jak się dusisz raczej trudno się gada) na Niemęża lub Syna.
panowie bez słów rozumieją moją mowę ciała i z miejsca podnoszą się, żeby mnie walnąć na plecy.
kilka takich razów i już mogę jeść dalej.
w knajpie wygląda to dość groteskowo: jemy, raptem przewalam okiem, Syn zrywa się bez słowa i tłucze mnie po plecach.
w "naszym" sushi już się do tego przyzwyczaili, ale w innych knajpach wzbudzamy konsternację.
ostatnio przy takiej sytuacji właściciel knajpy wydobył się zza kontuaru i zaproponował, że poda szklankę wody, bo to najlepsze na odkrztuszenie zakrztuszenia oraz zaczął dopytywać się, czemu jem tak wolno, czy mi nie smakuje.
za wodę podziękowałam, zaś na pytanie o powolne jedzenie odpowiedziałam zgodnie z prawdą, że nie mam żołądka.
a pan na to, szczerze przejęty: ojej, to gdzie pani wpada jedzenie?
eee, no jak to gdzie.
przecież to proste: bezpośrednio do płuc, które przejęły funkcję trawienną.

w medycynie zjawisko to nazywane jest kompensacją.