[355].

(Will Smith - Just The Two Of Us)

***

moje macierzyństwo jest pasmem sukcesów.
być może dlatego, że było planowane. a może dlatego, że przyszło dość późno.
(a może dlatego, że umiem porażki przekuć w zwycięstwa).
lubiłam być pękatym kontenerem na Obcego, lubię siebie jako matkę.
jak powtarza Niemąż - jestem dobrą matką. nie ograniczam Syna, pozwalam mierzyć się z nowymi sytuacjami, dopinguję, nie wyręczam, dyskutuję, wymagam, nagradzam, przepraszam, karzę (tak, tak, w ekstremalnych przypadkach daję też klapsy). i kocham. bezwarunkowo.

***

byliśmy u fotografa.
zrobiliśmy pamiątkowe zdjęcia.
jutro minie rok, odkąd odkryłam, że jestem chora.

wychodzimy.
moją chudą, lodowatą dłonią trzymam się kurczowo pulchnej, gorącej łapeczki.
(po chemioterapii mam popalone końcówki nerwów w palcach, moje dłonie mają wrażliwość i temperaturę mrożonki).
- poczekaj mamusiu, ja pierwszy, tu są ciężkie drzwi, otworzę ci je - sapie w emocjach Giancarlo.
zatrzymuję się.
czekam.
kątem oka wyławiam Jego przejęcie związane z odgrywaniem nowej roli.
oto kształtuje się mężczyzna - opiekun.

***

natknęłam się na Kwokę.
dawno temu Kwoka rozstała się z Mężem i sama wychowuje Kurkę.
ledwo mnie ujrzała na horyzoncie, już nabrała powietrza w swe fstrętne drobiowe płuca i rozpoczęła crescendo pean o sobie samej. kwa, kwa. nikt tak się nią nie zajmie jak ja, jeszcze ją porwie albo nie da prosa na obiadek, kwa, kwa, kwa, kwa, kwa. nie dam mu jej, o nie, nie, nie. spotka się z nim jak będzie dorosła, wcześniej - po moim trupie, kwa, kwa, kwa, po moim kwa, kwa, trupie, kwa. kwa.
mhm.
i gdakała dalej: tylko kasy nie mam, kasy potrzebuję, mam pracę, fajną grzędę, wyposażony kurnik, sianko, taczkę, grabie i konewkę, ale mało mi, małoooo, mało mi kasy, niech on, kwa, kwa, płaci, ale niech się z Kurką nie spotyka.
mhm.

a co powiesz Kurce - Córce, gdy zapyta się, dlaczego zdecydowałaś za Nią, czy ma się spotykać ze swoim ojcem?
odpowiedz, Kwoko.
skłamiesz, że ojciec nie chciał się z Nią widywać?

***

od rana Syn spakowany na weekendowy wyjazd do Voldemorta.
- na basen! pojadę z tatusiem na basen! zabieram płetwy! - Giancarlo podśpiewuje, karmiąc się wyobrażeniami o Przygodzie, która później miewa na imię Rzeczywistość, lub częściej - Iluzja.
i co z tego.

nieśmiało sugeruję, żeby nie nastawiał się na wyjazd, bo tatusiowi zdarza się ginąć w czasoprzestrzeni i wówczas, mimo danej obietnicy, nie przyjeżdża.
i co z tego.

...a pewnie koło wtorku zadzwonią z przedszkola, żeby pilnie Go odebrać, bo ma gorączkę i skarży się, że bolą Go uszy.
i co z tego, pytam się raz jeszcze.