[357].

(Ryuichi Sakamoto - Rain)

***

w komentarzach zwracacie uwagę na mój optymizm i radość życia.
wszelako musicie mieć na uwadze, że blog stanowi literacką autokreację i (na Wasze szczęście) tylko fragmentarycznie pokazuje moje życie*.
ponadto nie jestem obiektywna - nie potrafię ocenić, czy jestem taka, jak mnie postrzegacie przez pryzmat netu.

nie wiem, w jakim stopniu moja intensywność przeżywania życia jest wynikową choroby.
przed chorobą potrafiłam cieszyć się psem śpiącym do góry kołami, zapachem prania czy dobrą literaturą (że nie wymienię innych uciech ciała i duszy).
ale przyznaję - choroba wyzwoliła we mnie n i e z w y k l e intensywną radość życia.

wiele rozmawialiśmy na ten temat z Niemężem.
powiedział, że w Jego rozumieniu to jedyny dobry sposób na odchodzenie: skoro zostało niewiele czasu, trzeba go jak najlepiej wykorzystać**.
w takiej sytuacji nie ma sensu żałować, że się odchodzi, zżymać się na niesprawiedliwy los.
przecież wszyscy kiedyś umrzemy.
a dopóki jesteśmy, trzeba żyć pełnią życia.
tak jak Kasia - która pomimo rozległej choroby nowotworowej, niwelowania cierpienia morfiną, oczekiwania na operację - cud, tydzień przed śmiercią była na wycieczce.
mocne, prawda?

trzeba wgryźć się w tę brzoskwinię, niech lepki sok cieknie po palcach, po brodzie, niech plami ubranie.
tylko tak warto żyć.


_______________________
*łomatko, gdybyście drodzy Czytelnicy wiedzieli, co tu się w realu wyprawia, oniemielibyście!
zimno, zazie, Aga: mam rację, miłe Panie?


**co jest ważniejsze w chorobie w stadium terminalnym: przedłużanie życia, czy poprawa jego jakości?
badanie PRISMA dało odpowiedź: jakość.
zachęcam do lektury artykułu na ten temat.