[785].

Viledziocha była dziś dwa razy u weta.
rano - na pobraniu krwi i kolejnym nawadnianiu kroplówką z glukozą.
wieczorem - odebrać wyniki krwi i ustalić, co dalej.

więc jest tak:
ma podwyższony poziom leukocytów.
z wońtrupką i nerkami wszystko ok.
być może ma jakąś infekcję, a być może wysiadła jej psyche.

najpierw poleczymy ją na wirusa, tudzież pasożyta.
jeśli to nie pomoże, będziemy leczyli ją psychotropami.

zapytałam, czy może jej pomóc towarzystwo innego kota.
albo wychodzenie na spacery.
że może potrzebuje więcej bodźców, bo może się nudzi.
że może z nudów dostała kota.
- najpierw poleczymy ją pod kątem infekcji. później popracujemy behawioralnie. - powiedział pan wet.
no dopsz.

postanowiłam jednak trochę jej pomóc na własną rękę.
na mnie, na Syna, na Niemęża ten sposób działa, więc przez przeniesienie - powinnam dać radę tą metodą pomóc Viluni.
upiekłam jej maleńki kawalątek łososia.
czeka na nią w miseczce.
zobaczymy rano, czy zniknie.

a na razie kota schowała się u Syna w pokoju i spoziera na nas - z dużą rezerwą - zza zasłon.

***

jestem tak potwornie zmęczona, że gdyby nie obecność Niemęża, dom przestałby funkcjonować.
śpię z krótkimi przerwami na jedzenie.

gdy jeździłam do Wieliszewa na wlewy dożylne, podziwiałam ludzi, którzy byli w szpitalu sami.
wiem, że nie każdy ma taki luksus, żeby mieć przy sobie bliskiego, który otuli kocykiem, zaparzy herbatę, zrobi zakupy.
czasami tak się życie ułoży - niezależnie od nas - że jest się samemu.
i z perspektywy łóżka, gdy widzę na horyzoncie Niemęża rozmrażającego lodówkę, myślę, że trzeba niesamowitej siły, by samotnie radzić sobie z codziennością w chorobie.

reszta niech będzie milczeniem.