[776].

Człowiek - Wacław Potocki

Co jest głowa? Gęstego pełen garniec błota.
Co nos? Odchód plugastwa, że mówić sromota.
Oczy? Bańki łez, które rzewnym płaczem cedzą,
ledwie się o frasunku od serca dowiedzą.
Cóż uszy? Dziury na wiatr. Gęba? Do wychodu.
Brzuch? Beczka pełna gnoju i zgniłego smrodu.

I czegóż się tedy, z czego, głupi, pysznisz, człecze?
I stąd cię śmierć do grobu leda w dzień wywlecze,
gdzie dognijesz do ostatka. Ani z tobą dary
I tytuły fortuny nie pójdą na mary.
Inszy się rozpościerać w tym będzie po tobie,
a ty, jakoś był ziemią, ziemią będziesz w grobie.


***

w jakimś tygodniku czytałam ostatnio o greckiej filozofce Hypatii.
(...)
Nie było zdecydowanej separacji między duchowością człowieka i umiejętnościami zawodowymi. Kultywuje się [wówczas] grecką zasadę - arete równa się episteme, czyli wiedza równa się cnocie.
Dziś można być doskonałym uczonym, ale człowiekiem pozbawionym kierunku etycznego. Wtedy w kręgach intelektualnych było to nie do pomyślenia.
(...)

ilekroć czytam Wasze maile o lekarzach, którzy nie potrafili podjąć tematu choroby, którzy spławili Was obcesowym na to się umiera, nic nie poradzę, wraca do mnie powyższy akapit.
i z niemocy dostaję wkurwu.

***

współczesnym czasom brakuje spójności, pokory.
dlatego en général i en particulier unikam ludzi.
tak jak i Wy ich unikacie.
i tak sobie wirtualnie siedzimy razem w zaciszu domostw.
podglądamy światy przez peryskop Internetu.
w każdej chwili możemy krzyżykiem zamknąć jakąś rzeczywistość, by w nowej karcie otworzyć kolejną.
takie z nas spryciulki.
cybernetyczni demiurgowie.

gdy jesteśmy zmuszeni twarzą w twarz stanąć z rzeczywistością, nie jest już tak prosto.
krzyżyk przeważnie nie działa.

a szkoda.