[269]. refleksja.

czymże byłby blog o zmaganiach z chorobą nowotworową bez odniesienia się do aktualności z branży, nieprawdaż?
tak oto, z urzędu, przez mętnie rozumiane pokrewieństwo, czuję się upoważniona napisać coś o śmierci Krzysztofa Kolbergera, coś o Jego chorobie i o tym, jak pięknie czytał testament Jana Pawła II.
więc piszę: bla, bla bla, bla, bla, bla.

oczywiście można napisać o wzruszeniu, o przejęciu i wielu innych emocjach.
a tymczasem, zwyczajnie, Kolberger był chory, więc umarł.
nieuchronność. truizm.
bo tylko tyle możemy o Nim powiedzieć. my, którzy Go nie znaliśmy. my, którzy nie towarzyszyliśmy w Jego chorobie.

pojedyncze osoby zwyciężają nowotwór, przeważnie zwycięża nowotwór, zawsze - ZUS.
a zanim to nastąpi można odsuwać smutne myśli prowadząc bloga. ciesząc się błahostkami. dzielnie walcząc albo udając Greka.

***
Ulubiony Doktor powiedział mi przed ostatnią chemią coś w stylu: jak na razie nie ma choroby, to oczywiście sukces. ale tylko czekać, a będzie wznowa w otrzewnej, a potem przerzuty do płuc.
ot, pragmatyzm praktyka.

byłam wczoraj u profesora Szczylika (chemioterapeuty).
mam zrobić PET-a i zobaczymy co dalej.

***
zrezygnowałam z lektoratu, był wysiłkiem ponad moje możliwości.
niestety klerycy byli wspaniali - mądre, bystre chłopaki, znające po dwa - trzy języki.
uczenie ich byłoby czystą przyjemnością.
w trakcie pierwszych zajęć kilka razy zdarzyło mi się poczuć bardzo słabo, więc zdecydowałam się odpuścić.

wielka szkoda, bo fajnie byłoby móc pracować, a jeszcze fajniej - zarabiać.

wniosek z tego, że jak na razie muszę wynaleźć dla siebie jakąś pracę w trybie homeworkingu, z możliwością wykonywania jej z poziomu pościeli.

***
(...)
Idę po szczęście swoje. Po ciszę. Do kogo?
Którędy? Ach, jak ślepiec! Zwyczajnie — przed siebie.
(...)
(Zmęczony burz szaleństwem, Julian Tuwim)