[152]. rozwój.

lubię obserwować rozwój Syna.
podchodzę do tych obserwacji z ponurym rozbawieniem, bo tempus fugit - dla Giancarla oznaczając wzrost, dla mnie - przemijanie.
i choć parametr czasu dla obydwojga ma inne znaczenie, to każdy kolejny dzień życia stanowi nieprawdopodobną wygraną, którą  cieszymy się i którą wspólnie smakujemy.

aktualnie Syn poszerza i porządkuje bazę danych zadając setki pytań, a ponieważ naszym ulubionym miejscem do konwersowania jest samochód, więc gdy jedziemy na jakąś wycieczkę, Syn zagaja: mamusiu, czy masz ochotę porozmawiać na jakiś temat?
odpowiadam - z przyjemnością - bo przecież cóż milszego na tym świecie od dialogowania z interlokutorem na poziomie.
wówczas Syn, z prędkością z którą pochłania czipsy, zadaje pytania:
- skąd murarze wiedzą jaki dom mają zbudować? czy oni budują je tak znienacka byle gdzie?
- dlaczego niebo jest niebieskie?
- czy tylko dorośli mogą się całować w usta?
- skąd wiesz, że mgła to woda? czy jesteś tego pewna?
- skąd ty znasz tyle przepisów kulinarnych na pyszne jedzonka?
- w jakich sytuacjach mogę mówić "o kurczę"?
- którą z Atomówek lubisz najbardziej?
- co to jest nieboskłon?
- dlaczego na naszym podwórku tyle dzieci biega za jedną piłką?
- opowiedzieć Ci na czym polega gra Muchtrix?
- z jakiego powodu koty nie lubią się z psami?
- po czym ja poznam którą dziewczynę mam wziąć za żonę?
- czy na jezdni może być cienka warstwa wody?
- z jakiego powodu gwiazdy świecą?
- dlaczego tatuś mówi na basen "sadzawka"?
- dlaczego starzy ludzie mają w domach takie antyczne przedmioty?
- czy kruki są drapieżnikami?
- co to jest i po co jest grawitacja?


wystarczy jeden taki przelot na pobliską stację benzynową do kompresora i nazad do domu i mam kwadratowy łeb i spocone zwoje mózgowe.
jak tak dalej pójdzie to chyba zacznę dostawać strategicznej chrypy przed wejściem do auta.

***

poza samochodem Giancarlo też błyszczy elokwencją.
zebrałam kilka tekstów z mijającego tygodnia, żebyście mogli wyobrazić sobie jaką mam z Nim rozrywkę.

1.
Syn poszedł pozwierzać się Niemężowi na ucho, a Niemąż w zaufaniu przekablował mi konwersacyję.
- czy wiesz Wujku co jest najwspanialsze na świecie?

- nie.

- najwspanialsze na świecie jest kiedy mężczyzna i chłopczyk mogą razem całować i przytulać swoją kobietę czyli żonę i mamusię.

2.
z pokoju Syna dobiega mnie narzekanie piskliwo - płaczliwym głosikiem w stylu Prosiaczka z Kubusia Puchatka - o rety... o rety... o rety... o rety-rety-rety-retyyy...
- co tak wzdychasz, Misiaku? - pytam zaniepokojona - i myślę - jak nic coś Go boli!
głosik na granicy płaczu odpowiada - wzdycham, bo zapomniałem, co jest bałaganem, a co nie i nie wiem co mam posprzątać.

3.
przygotowałam śniadanie: jaja na twardo, pomidory, pieczywo, masło. ot, nic szczególnego.
Syn zasiada przy stole, ocenia sytuację i wygłasza sentencję: jakie doskonałe śniadanie - jest pyszne i pożywne.

4.
przygotowałam obiad. czas na kolejną złotą myśl.
- och mamo, wspaniała paella... od dziś krewetki będą na zawsze igrać w moim sercu.

5.
u fryzjera - czekamy, Syn w kąciku dla dzieci kończy rysowanie kwiatów dla mamusi.
pani Iwonka, fryzjerka, pyta: a dla mnie narysujesz kwiaty?
Syn odpowiada - przykro mi, ale nie - za słabo się znamy.

6.
u fryzjera c.d. - Giancarlo sadowi się w fotelu i trzeszczy pod nosem: wiem, wiem, mam się nie wiercić, bo mnie pani Iwonka krzywo ostrzyże i będę wyglądał jak idiota.

***

dodam, że to dziecko w ósmym miesiącu życia znało osiem słów, którymi sprawnie obsługiwało rzeczywistość.
wówczas któraś z moich przyjaciółek powiedziała, że ma wrażenie bycia na próbie w teatrze, gdy słucha moich rozmów z Małym.

przytoczę jeden z typowych dialogów:
podchodzi do Syna jamnik Agrest (nasz śp. pies), Syn woła: pieees!
mówię: pies podszedł.
Syn: pieees.
ja: pies szczeka hau-hau.
Syn: piees, au-au.
ja: tak, pies szczeka hau-hau.
pies szczeka.
Syn: pieees!
ja: pies zaszczekał do Jasia hau-hau.
Syn: Asia au-au.
ja: tak, pies zaszczekał hau-hau.
Syn: pies au-au.
itd. przez pół godziny.
rozmowy te, rzecz jasna, prowadziłam ze śmiertelną powagą i doskonałą dykcją, co by dziecinka mądra rosła i umiała odpowiednie dać rzeczy słowo.

a teraz zastanawiam się, czy nie działałam na własną zgubę.