[767].

wypchnęliśmy popołudniu Syna do Voldemorta, zapewniając Go, że będzie się dobrze bawił, a jeśli nie - może zawsze zadzwonić po nas; po czym pojechaliśmy na spacer po dużym mieście.
wróblowy Miły opowiadał cuda o knajpie senegalskiej na Saskiej Kępie, więc zacumowaliśmy tam na małe co nieco przed obiadem w domu.
zjedliśmy zupę-krem z batatów.
podawana jest z odrobiną śmietany, kawałkiem limonki i kawałkiem cienkiego placka, chyba pszennego.
pycha.
bataty, jak się okazuje, smakują i mają kolor jak skrzyżowanie dyni, ziemniaka i marchewki.
do tej pory sądziłam, że są bardziej słodkie i mają bledszy kolor.
a może są różne odmiany batatów?

Niemąż zawiózł mnie też do serca stolicy, gdzie w MG Eat wypiłam ciut caffe latte na mleku sojowym i zjadłam kawałek kawałka obłędnie smacznej jabłkowej tarty z chrupiącą bezą na wierzchu.

i przyglądałam się ludziom.
niesamowite, ilu ich jest i jak szybko się przemieszczają.

to był bardzo, bardzo męczący dzień.
i bardzo pozytywny - bo zjadłam nowe potrawy, dałam radę trochę spacerować, nie musieliśmy szukać w trybie natychmiastowym samochodu/ławki/ubikacji/apteki/lekarza.

tak oto zmienia się punkt widzenia.
cóż, każdy odnosi sukces na miarę własnych możliwości.