[761].

Syn wizytował dziś ulubioną koleżankę z czasów przedszkola.
udał się do Niej z bukietem konwalii, który fachowo wręczył wydobywając go zza pleców.
oceniam po rumieńcach na twarzach, brudnych dłoniach oraz po stopniu upieprzenia ubrań, że bawili się doskonale.
(nie wiem czym sprać soczystą zieleń trawy z kolan spodenek, jeśli macie jakieś porady, proszem siem podzielić).
- mamo, co czujesz do mnie, gdy właśnie się dowiedziałaś, że kocham ze wzajemnością? jesteś zła, zdziwiona, zadowolona?

***

konwersujemy przy kolacji.
- gdy dorosnę, chcę być taki jak mój ojczym.
(tu robimy z Niemężem po sobie wymownego zeza).
Syn, po przełknięciu kanapki, kontynuuje myśl: bo chcę się opiekować moją żoną, rozśmieszać ją, szykować jedzenie dla niej i dbać o nią, gdy zachoruje.

obyś nie musiał.

***

leżymy wtuleni, objęci, przed snem.
głaszczemy się i szepczemy na różne tematy.
- czy to prawda, że jak będę dorosły, zapomnę o tobie?
- nie, nie zapomnisz. dzieci nie zapominają swoich mam.
- a kiedyś powiedziałaś, że z czasem pamięć o każdym z nas zgaśnie.
- pamięć zgaśnie, ale dopiero gdy umrą ci, którzy nas znali.
- to dobrze, że nie zapomnę. bo nie chciałbym.