[679]. VIII dzień radioterapii.

(Pablopavo i Ludziki - Stój głuptasie)

Stój głuptasie, czy nie widzisz, że cię kocham?
To co mówiłem, no to wiesz, wszystko na pokaz.. tak!
Chłopaki mówią, żebym uważał na serce
Jego połowa jest już w twojej torebce.

Wiesz jak było, ja mówię prawdę
Ty jesteś ponad wszystkie sprawy ważne
A kilka słów za dużo i takie halo
na dobrą sprawę przecież nic się nie stało
Nic się nie stało! nie! i wiemy to oboje
Ty sobie pójdziesz no a ja tutaj postoję
Później do domu, żeby czekać na telefon
Ja mam żelazne nerwy dzięki Tobie poniekąd.
A cierpliwości mam tyle, ile trzeba,
Żeby spokojnie tutaj siedzieć i się nie bać,
Minuty lecą, godziny płyną,
Ja wierzę w twój rozsądek dziewczyno.

Stój głuptasie, czy nie widzisz, że cię kocham? Ej!
To co mówiłem, no to wiesz, wszystko na pokaz. Tak!
Chłopaki mówią, żebym uważał na serce
Jego połowa jest już w twojej torebce.

u nas w sobotę było odwrotnie :>

***

starszy pan po tracheotomii świszczy złowrogo niczym Lord Vader.
- a był ktoś dziś u ciebie, tato? - mówi spłoszona szczupła blondynka o niebieskich oczach, żałosnych niczym rozdeptane niezapominajki.
obserwuję ją kątem oka, jej mowę ciała, skupienie, oddanie.
przysiadła na brzegu krzesełka, wpatruje się w niego z przejęciem.
splata i rozplata nerwowo palce.
tato siedzi nieruchomo, szczelnie zawinięty w kokon szlafroka, intensywnie wpatruje się w basen z żółwiami.
i świszczy.
- a lekarz coś mówił? - blondynka podejmuje kolejną próbę.
świszczenie nasila się.
- dobrze, już dobrze, pójdziemy po naświetlaniu na górę, popiszemy, nie denerwuj się.

pan na łóżku też czeka na naświetlanie.
popatruje na panią, leciutko się uśmiecha.
a ona stoi przy nim, głaszcze go po policzku, trzyma jego dłoń, otula mu stopy kołderką.

koło rejestracji usiadła pani naburmuszona.
dziś również jest naburmuszona.
ma brzydką perukę i złe spojrzenie.
opowiada drugiej pani w peruce, że co tydzień od tych naświetlań tracę czterdzieści pięć de-ka-gra-mów, czy pani to rozumie? - dramatycznym crescendo podkreśla po-wagę sytuacji.

pan bez lewego oka i kości policzkowej, ogląda ze mną karmienie rybek.
pan karmiący chętnie udziela nam informacji, jak która ryba/ślimak/krewetka się nazywają.

gruby pan na wózku, z wenflonem w pulchnej, przezroczystej dłoni i o uśmiechu szelmy, manewruje nieporadnie wózkiem.
przy basenie żółwi jest niewielki cokół, jedno koło niefortunnie skręciło.
- pomogę. - proponuję.
- co mam zrobić? - pytam.
- na rybki bym popatrzył, ale coś nie daję rady.
w życiu nie pchałam wózka, a proszę - to takie łatwe.
popycham wózek grubego pana bliżej akwarium.

i tak tu sobie czekamy.
każdy z innego świata, połączeni wspólnym problemem.