[658].

(Ne dis rien - Lulu Gainsbourg, Melanie Thierry)

***

jak zauważyliście, sporadycznie odnoszę się tu do aktualnych spraw świata.
robię to celowo, nie to jest tematem bloga.
jednak dziś zrobię wyjątek, ponieważ postać Katarzyny, mamy małej Magdy z Sosnowca, jest mi wyjątkowo bliska.
na wyciągnięcie dłoni dysponuję podobną historią - historią infantylnej dziewczyny (w wieku mamy Madzi), która wymyśliła własną martyrologię, ponieważ potrzebuje przed rodzicami uzasadnić jednonocne przygody.
ciałem jest już kobietą, ale umysł ma dziecinny, więc nie umie brać odpowiedzialności za swoje działania.
twierdzi więc, że mężczyźni nią manipulują, a ona musi im ulegać.

niedojrzałe stworzenia pragną społecznej akceptacji.
trzeba samodzielności intelektualnej, odwagi, by ponosić odpowiedzialność za swoje czyny.
prościej jest schować się. zepchnąć odpowiedzialność. oszukać. wyprzeć.
karmić siebie i bliskich wyimaginowaną opowieścią o swojej niedoli.
uwiarygodnić się poprzez aprobatę tłuszczy.

wróćmy do sprawy Madzi.
oddajmy głos profesorowi Zbigniewowi Mikołejce.
(...)
- Mama Madzi jest dzieckiem, które chowa się w szafie i kłamie, że przyszedł smok albo bandyta.
Bo ta cała sprawa jest produktem fikcji. Nasz system kulturowy i moralny czymś oto grzeszy. I płeć biologiczna wyznacza rolę społeczną. W Polsce ciągle pokutuje przekonanie, że dziewczyna z konieczności ma być żoną, matką i opiekunką. Sprzyja temu tradycyjny katolicyzm i patriarchalizm wielu środowisk. Roli kobiety towarzyszy też zbiorowa wyobraźnia ciepłej matki oddanej dziecku. Koncepcja macierzyństwa jest skrojona na wzór maryjny tandetnie wyobrażony. Nie ma tu miejsca na dojrzałe macierzyństwo, ale tylko na to ze słodkich obrazków. Jej strasznie młody mąż i ona są związani z ruchem katolickim Tebah. W podobnych środowiskach mówi się o rodzeniu, ale już nie o biologiczności kobiety ani o jej potrzebach emocjonalnych. Moim zdaniem Kasia nie była zdolna nieść swojej roli, choć nasze społeczeństwo tłumaczy, że ta zdolność bierze się z urodzenia potomka. Pamiętajmy, że ona ma tylko 22 lata.
- Jest dzieckiem, które urodziło dziecko.
- Tak. I na poziomie biologicznym czy psychicznym dojrzewał w niej tajemny, nieuświadamiany sprzeciw wobec swojej sytuacji.
- Jak wytłumaczyć kłamstwo z porwaniem Madzi?
- Mama Madzi sama jest jeszcze dzieckiem. A co robi dziecko w takiej sytuacji? Chowa się do szafy i kłamie, że przyszedł smok albo bandyta i chciał je zeżreć.
- Czyli zareagowała poprawnie.
- Można na jej przykładzie napisać studium lękowych zachowań dzieci. Nasze patriarchalno-katolickie społeczeństwo nie pozwala dojrzeć do macierzyństwa, własnej rodziny i modeluje życie realne na podobieństwo świętego obrazka.
 - Kasia pochowała Madzię ciepło ubraną, owiniętą w koc przy zabudowaniu. To wymowna symbolika.
- I nieprzypadkowy rytuał. Zwracam też uwagę na portret pamięciowy porywacza, którym według wyobrażeń Kasi był zakapturzony wysoki mężczyzna bez twarzy. Dla niej świat męski to zagrożenie. (...).


Katarzyna, mama Madzi, mentalnie jest dzieckiem.
powinna ponieść karę - za konfabulowanie.
tak jak puszczalska kłamczuszka, o której Wam opowiedziałam na początku dzisiejszego wpisu.

jestem pewna, że więzienie niczego ich nie nauczy - jedynie rozbudują tam swoją martyrologię.
kara powinna być adekwatna do percepcji rzeczywistości, poziomu intelektualnego i emocjonalnego winnych.
dla nich obydwu karą powinien być publiczny klaps na goły tyłek od ich rodziców, transmitowany na całą galaktykę oraz dożywotnio podsycane wyrzuty sumienia - same z siebie nie będą ich mieć, bo są zbyt prostymi strukturami.

***

byłam dziś na konsultacji radiologicznej.
w najbliższą środę - tomografia i decyzja konsylium lekarskiego, co można ze mną zrobić.
- ma pani wyjątkową wolę walki i bardzo nietypowy przebieg choroby.
niestety radioterapia w połączeniu z dotychczasową chemioterapią może pani całkowicie rozpuścić jelita.
musimy się zastanowić, jak pani pomóc.

do wizyty podeszłam z beznamiętnym profesjonalizmem.
jak zwykle robiłam notatki z odpowiedzi na pytania, które miałam zapisane w notesie.
poryczałam się w domu.
przylazł Syn, niosąc na deserowym talerzyku cztery czekoladki Ferrero Rocher wyłuskane z papierków.
popatrzył głęboko w oczy, objął mnie za szyję.
- nie płacz.
nie poddajemy się, mamo.
walczymy.
ja ci pomogę. nakrzyczę na lekarzy, muszą ci pomóc.
a teraz zjedz słodycze, i przytul się mocno do mnie, poprawi ci się humor.

powiedziałam Niemężowi, że mam uczucie.
wyślizgujących się z dłoni nitek.




jakże byłoby prościej przerzucić odpowiedzialność z siebie na innych.