[141]. padluch.

nie ma mnie.
leżę, śpię, obrzyguję co się da, śpię i mnie mdli, leżę, rzygam, rzygam, leżę, śpię i rzygam, leżę i rzygam, rzygam, mdli mnie.

(i nie radzić mi żebym zażyła Zofran - ja rzygam na myśl o chemioterapii, kroplówce, budynku szpitala.
ot, klasyczne zachowanie - organizm się broni).

***

Niemąż kupił dla mnie wspaniałą książkę:











a ze strony pewnego bloga ściągnęłam śliczną ilustrację poglądową:


jak już dam radę ustać na nogach dłużej niż minutę (doprecyzujmy - stać bez rzygania), zacznę pracować nad powrotem élan vital, bo gdzieś się łachudra zapodział i ni hu-hu go nie mam.

życie to je walka, to je bój.
rzyg-rzyg.