[140]. czekanie.

jest ranek.
stoję w kuchni, robię śniadanie Giancarlowi i próbuję nie zwymiotować na kuchnię/lodówkę/chleb/wędlinę/masło/nóż/deskę do krojenia/siebie/Giancarla.

wkracza Niemąż, który postanawia zasilić mnie pozytywną energią i mooocno przytulić.

skwaszona syczę - nie przytulaj, odsuń się, niedobrze mi, czuję smród.

Niemąż ze spokojem skały - a czego?

- Twój lewy policzek śmierdzi poduszką - odpowiadam.

raptem z łazienki dobiega nas chichot: buhahahahahahahahaha, wujek śmierdzi poduszką, ale żeś mamusu wymyśliła, no nie żartuj, proszę cię, ahahahahahahahahahahaha.

***

czekam na koniec tej chemicznej udręki.
kto wie, może już jutro obudzę się bez tego przejmującego poczucia klęski?

bo ja, proszę Państwa, dosłownie i w przenośni, uwielbiam mieć apetyt - uwielbiam smakować, lizać, chrupać, wąchać, dotykać, miętosić, głaskać, przytulać, słuchać, patrzeć.

żyć.
po prostu żyć.

a z chemioterapią jest tak, że nie dość, że traci się ochotę na jakiekolwiek zmysłowe życie, to wręcz pragnie się, żeby zmysły już nigdy nie działały.
wszystko przeszkadza, drażni, nadmiernie stymuluje.

***

zmusiłam się dziś do wypełznięcia z legowiska, pojechałam przewrócić się w domu Rodzicielki.

Babcia B., z którą uwielbiamy omawiać wydarzenia na świecie mówi mi dziś niezłą sensację - czytałaś, że ZUS rozsyła emerytom i rencistom ozdobne kartki okolicznościowe?
wytrzeszczam oczy - w sumie w świecie tablic smarowanych fekaliami przez ojców pornogwiazdeczek wszystko jest możliwe.
pytam: a co tam piszą?
Babcia B. z chytrą minką: ZUS serdecznie prosi emerytów i rencistów o przechodzenie tylko i wyłącznie na czerwonym świetle.