[854].

czoło i pierś do przodu.
nie ma co się kulić po kątach.
tak więc, bracia i siostry, przyjmujmy życie z dobrodziejstwem inwentarza.

Babcia B. nauczyła mnie, jak przymontować do uda rułkę torebki, by się nogami nie zaplątywać w okablowanie, a co ważniejsze - by się nie martwić, że zapomniawszy o, torebka boleśnie zagubi się gdzie bądź.

nawet Niemąż nie jest nieczuły na kwestie galanteryjno-stylizacyjne - w regularnych odstępach czasu słyszę pomruki pt. i po co było tyle czekać, tyle się nacierpiałaś bez sensu, ale ty jesteś uparta.

Syn nazwał torebkę - buhahaha - Azorkiem.
- mamo, mamo, a czy zauważyłaś, że Azorek jakiś taki - buahahaha - przywiązany do ciebie?

zaś Vileda pilnuje nocami torebki.
na każde moje pościelowe drgnienie, dźwiga czujnie łepetynę i wbija wzrok w osprzęt.
czekam tylko, kiedy ją podkusi, by drapnąć w torebusię pazurem.