[829].

dawniej uważałam, że spanie w dzień to karygodne marnotrawstwo czasu.
im dłużej choruję, tym bardziej lubię spać.
teraz, w wyniku skutków ubocznych leków przeciwbólowych, śpię większą część doby.

spanie jest takie emocjonujące!
uwielbiam przytulać się przez sen do moich chłopaków.
i śni mi się tyle ciekawych historii!
ponadto nigdy nie wiem, kiedy się obudzę - czy za godzinę, czy za dziesięć.
gdy budzę się, nadal mam zamknięte oczy. po dźwiękach i zapachach próbuję rozpoznać porę dnia, odgadnąć godzinę.
słyszę skok z jęknięciem - znaczy się jest noc. samozwańcza masażystka Vileda przyszła mnie potuptać.
jeśli raptem Niemąż przerywa plumkanie w klawiaturę i wybiega z pokoju szepcząc proszę chwilkę poczekać - jest dzień, właśnie zadzwonił klient.
koło jedenastej rano budzi mnie trzaśnięcie drzwiami - Syn wrócił z wyprawy po kajzerki.
po chwili poczuję zapach gotowanego mleka, a potem dostanę do łóżka caffe latte o zapachu cynamonu.
jeśli w tle gra ulubione radio internetowe, a na poduszce obok Syn gra na iksboksie albo słucha audioksiążki i głaszcze mnie po plecach, to znaczy, że jest popołudnie.
jeśli obudzą mnie złorzeczenia i zniecierpliwione okrzyki Syna - jest wieczór. Vileda dostała kociokwiku i biega po całym domu, ze szczególnym uwzględnieniem pokoju Giancarla, gdzie rozwala konstrukcje z klocków LEGO.
koło dziewiątej wieczorem usłyszę przejmujące narzekanie z kuchni maaaa... maaaa... i pocieszanie już, już, poczekaj chwilkę...  to kocica opowiada Niemężowi szykującemu nam kolację o swoim bardzo, bardzo głodnym brzuszku.

ciekawe, co dziś się wydarzy.
dobranoc.

***

też tak macie ze stopami?
jeśli jest w nie za ciepło - nie sposób zasnąć, trzeba je wysunąć spod kołderki.
jeśli są zimne, też nie da się zasnąć, trzeba je jakoś ogrzać...