[415].

(Mike Patton z Mondo Cane - Ore d'amore)

***

Róża znowu utknęła w progu, rozdarta między fizjologią a bezpieczeństwem.
chce iść do ubikacji, chciałaby zamknąć drzwi, ale wówczas straci z oczu swój pokój.
więc stoi. jedna dłoń drży zaciśnięta na rolce papieru toaletowego, druga - kurczowo trzyma ościeżnicę. Róża popiskuje cichutko, obezwładniona lękiem przestrzeni korytarza, przerażona emocjami, których nie potrafi już nazwać.
mijam Różę, w duchu życząc jej (i sobie) odwagi w codziennych zmaganiach.
wchodzę do pokoju obok.

Maria od czasów trepanacji czaszki nie lubi wychodzić na spacery. nie czuje się pewnie na dworze. mówi mi z oczami pełnymi łez, że boi się, że może się zgubić.
- no ale co z tego - dodaje, patrząc na mnie z ukosa - że wolę siedzieć w swoim pokoju? i tak mam mnóstwo zajęć.
Maria przygotowała się do spotkania ze mną. wyszperała mnóstwo wzorów i szablonów, a teraz grzebie w nich zadowolona, aż kalki furkoczą.
Maria uśmiecha się do mnie promiennie i mówi: póki coś będę robiła, będę potrzebna, więc będę żyła, prawda?
tyle w niej ufności i radości.
nie sposób nie podzielić jej toku myślenia i nie odwzajemnić uśmiechu.

kanciapa bardzo powoli rozwija się.
prócz rzeczy pięknych stworzonych przez moich wyjątkowych bliskich, zdecydowałam się sprzedawać dzieła wykonane przez staruszków pobliskiego domu opieki społecznej.
bo - jak mówi Maria - póki coś będę robiła, będę potrzebna, więc będę żyła, prawda?