sobota, 17 lipca 2010

[102]. weekend.

wybyliśmy na Mazury.

jadę, przyglądam się kształtom chmur i myślę:
świat się nie zatrzyma, gdy umrę.
Niemąż znajdzie następczynię, Syn mnie zapomni.

ot, taka kolej losu.
Autor: o 22:52

15 komentarzy:

  1. Aniaha17 lipca 2010 23:15

    Joanno,
    tak, cholera, swiat sobie bez nas poradzi. Bez kazdego z nas.
    Niesprawiedliwe

    OdpowiedzUsuń
  2. pe es zet18 lipca 2010 00:36

    Jeżeli to miał być post specjalnie dla mnie, to czuję się rozczarowany.

    OdpowiedzUsuń
  3. Anonimowy18 lipca 2010 01:41

    Kolej losu - tak. Świat się nie zatrzyma - owszem. Tak jak nie wstrzymał oddechu wtedy, gdy się rodziliśmy.
    Twoje dziecko jest malutkie, moze i zapomni o Tobie. A moze nie..
    Wiele innych osób na pewno nie zapomni.
    Caly czas mam nadzieje, ze jestes jakas dziennikarka, która zmyslila ta cala historie. Wcale nie czulbym sie oszukany, gdyby to byla fikcja, taki "the prestige"...

    OdpowiedzUsuń
  4. Anonimowy18 lipca 2010 01:51

    Z całym należnym szacunkiem dla "Niemęża" - będzie zajebiście trudno mu znaleźć nastęczynię. Been there, done that...

    OdpowiedzUsuń
  5. Krzysztof Moczulski18 lipca 2010 02:53

    W dzień końca świata
    Pszczoła krąży nad kwiatem nasturcji,
    Rybak naprawia błyszczącą sieć.
    Skaczą w morzu wesołe delfiny,
    Młode wróble czepiają się rynny
    I wąż ma złotą skórę, jak powinien mieć.
    W dzień końca świata
    Kobiety idą polem pod parasolkami,
    Pijak zasypia na brzegu trawnika,
    Nawołują na ulicy sprzedawcy warzywa
    I łódka z żółtym żaglem do wyspy podpływa,
    Dźwięk skrzypiec w powietrzu trwa
    I noc gwiaździstą odmyka.
    A którzy czekali błyskawic i gromów,
    Są zawiedzeni.
    A którzy czekali znaków i archanielskich trąb,
    Nie wierzą, że staje się już.
    Dopóki słońce i księżyc są w górze,
    Dopóki trzmiel nawiedza różę,
    Dopóki dzieci różowe się rodzą,
    Nikt nie wierzy, że staje się już.
    Tylko siwy staruszek, który byłby prorokiem,
    Ale nie jest prorokiem, bo ma inne zajęcie,
    Powiada przewiązując pomidory:
    Innego końca świata nie będzie,
    Innego końca świata nie będzie

    OdpowiedzUsuń
  6. Anonimowy18 lipca 2010 09:55

    świat się nie zatrzyma, ale w jednej małej cząstce go ubędzie....przestanie istnieć.

    OdpowiedzUsuń
  7. Chica Anty Rak18 lipca 2010 11:18

    Mnie zawsze pociesza, że się nie zatrzyma, oby!
    Chyba, że potomkowie zaczną sie bawić bombami, albo astreoid walnie, albo plamy na słońcu...Ale, ale to przecież już w 2012. Jest szansa, że doczekamy. I co lepsze?

    OdpowiedzUsuń
  8. wolly18 lipca 2010 11:33

    świat się nie zatrzyma, ale to nie oznacza, że zapomną,czy że świat zapomni.

    OdpowiedzUsuń
  9. Anonimowy18 lipca 2010 14:31

    Skąd takiego pogodzenie z losem? Nigdy nie wiadomo co czeka za rogiem!

    OdpowiedzUsuń
  10. Anonimowy18 lipca 2010 14:51

    no muszę cię zawieść
    nie znikniesz.
    póki jestem syn będzie cię pamiętał a potem opowie o tobie swoim dzieciom. ja swej babci nie znałam ale ciągle widzę jej czarno-białą fotografię i widzę jak jestem do niej podobna.
    niemąż nigdy już nie będzie w 100% czyjś zgodnie z powiedzeniem stara miłość nie rdzewieje, w sumie to jego ewentualna następna kobieta ma przerąbane.
    panta rei ale znaki, ślady, koleiny, po nas zostają
    no wracaj z tym koncentratem pomidorowym bo mi się sos wygotuje :D

    OdpowiedzUsuń
  11. Anonimowy18 lipca 2010 15:49

    Zobacz sobie film "Moje zycie beze mnie", on o tym samym. Pozdrawiam cieplo.

    OdpowiedzUsuń
  12. Anonimowy19 lipca 2010 01:49

    Konstanty Ildefons Gałczyński -
    Ile razem dróg przebytych?

    Ile razem dróg przebytych?
    Ile ścieżek przedeptanych?
    Ile deszczów, ile śniegów
    wiszących nad latarniami?

    Ile listów, ile rozstań,
    ciężkich godzin w miastach wielu?
    I znów upór, żeby powstać
    i znów iść, i dojść do celu.

    Ile w trudzie nieustannym
    wspólnych zmartwień, wspólnych dążeń?
    Ile chlebów rozkrajanych?
    Pocałunków? Schodów? Książek?

    Ile lat nad strof stworzeniem?
    Ile krzyku w poematy?
    Ile chwil przy Beethovenie?
    Przy Corellim? Przy Scarlattim?

    Twe oczy jak piękne świece,
    a w sercu źródło promienia.
    Więc ja chciałbym twoje serce
    ocalić od zapomnienia.

    OdpowiedzUsuń
  13. Anusia19 lipca 2010 09:10

    Jak świat mógłby zapomnieć o kimś takim jak ty? Mieszkasz po troszku w każdym z nas, w tych którzy Cię kochają. W synu mieszka Cię wyjątkowo dużo, więc nie licz na znikanie. Nie da rady tak po angielsku wyjść i nie myśl sobie, że Ci się to uda.

    OdpowiedzUsuń
  14. Muszka(amfilada.blogspot.com)19 lipca 2010 16:31

    Tak nie uda Ci się wyjść bez śladu...już zapisałaś się w moim sercu na zawsze...tym bardziej w sercach najbliższych...nie uda Ci się cichaczem wymknąć z tego...jesteś na zawsze...

    OdpowiedzUsuń
  15. Świerszcz20 lipca 2010 21:02

    Joanna nie jest fikcyjna ani nieprawdziwa, nie jest dziennikarką ani żadną prowokacją. Jest piękną kobietą, która ma duże szanse na to ,że szybko umrze..

    No tak, ale niejeden z nas ( super,że o tym nie wiemy) może umrzeć jeszcze szybciej.. No choćby w miniony weekend na drogach zginęły 32 osoby a utopiło się 56 osób.


    Nikt nie chce umierać, ja też:( JOanno, wiem co masz w wyroku, życzę Ci jedynie odroczenia, cudu i trzymam kciuki za ten cud... Ja z cudami juz miałam do czynienia:)

    Świerszcz

    OdpowiedzUsuń

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)
 
©KAERU 2010
Wszystkie prawa zastrzeżone Sałyga