[378].

(Michael Bublé - Hollywood)

***

wchodzę przez gigantyczne szklane drzwi do hollu Gmachu.
będę załatwiać Sprawę.
naciskam guziczek cichobieżnej srebrnej windy.

nagle podbiega pan - po stroju i plakietce wnioskuję, że jest autochtonem Gmachu.
w sumie nie jestem pewna, czy podbiegł do mnie, czy do windy.
stoi koło mnie, lecz właściwiej byłoby powiedzieć - kręci się, tańczy, wije.
ogląda mnie, podchodzi bliżej, zagląda mi w oczy, uśmiecha się, nie! - on się do mnie szczerzy.
zastanawiam się, czy poradzę z nim sobie w windzie, jeśli zapragnie jakiegokolwiek bliższego kontaktu.
dzięki menopauzie czuję się bezpiecznie (choć iluzorycznie) aseksualna, znam też moc swoich ciętych ripost, ale wiem, że jeśli zostanę uderzona - nie obronię się, nie dam rady - jestem słaba.
przyjeżdża winda, decyduję się wsiąść razem z nim.
przecież trzeba walczyć z przeciwnościami losu.

plim - plam. winda zatrzymuje się i wszystko staje się jasne - idziemy do jednego pokoju.
- oo, przyszła ta od bloga... - szemrze wiatrak liściom bluszczu.
- ta od bloga, ...gaa, ...gaa, ...gaa... - powtarzają pieczęcie segregatorom.

proszę pana.
pozdrawiam pana serdecznie.
w tym tygodniu znowu TAM będę.
tym razem, gdy będziemy czekali na windę, pozwalam panu odezwać się do mnie.
może pan na przykład powiedzieć - dzień dobry pani Joanno.
a ja odpowiem panu - dzień dobry proszę pana,- i może dodam: a skąd się znamy?
i pan wtedy odpowie - czytam pani blogasia.
uniknę dzięki temu paru chwil stresu, podczas których mieć będę gonitwę myśli, wśród których najsympatyczniejsza brzmieć będzie, że jest pan seryjnym windowym mordercą - gwałcicielem.