[391].

(Elizabeth & the Catapult - Perfectly Perfect)

***

weekendzik.
ruszyliśmy z Synem wieczorowo poro do Chujni.

zamawiam omleta.
- ty się zastanów, czy ty możesz jeść omleta - kwestionuje Syn.
- mogę, przecież w domu jem. - argumentuję nieśmiało.
- ale tu jest knajpa, to co innego, czy ty wiesz co robisz? - Syn jest nieustępliwy - potem będzie Ci słabo, pomyślałaś o tym?

żuję omleta.
jest ogromny, z trzech jaj, przełożony kilogramem dżemu truskawkowego, polany syropem truskawkowym, posypany cynamonem, obsikany po wielokroć bitą śmietaną.
miał rację, przemyka mi przez głowę - zasłabnę - za dużo tu cukru i tłuszczu.
przystępuję do ataku.
- zjedz trochę ode mnie, proszę, niech to będzie Twoja kolacja - mierzę w szczerbatą paszczurę omletem nadzianym na widelec.
- nie chcę, dziękuję bardzo - Syn patrzy na mnie beznamiętnie i bezlitośnie kontynuuje: sama zjedz, przecież to ty chciałaś omleta.
- zjedz, bo nie pozwolę Ci spać ze mną - syczę. widząc Jego zdziwione spojrzenie dodaję - tak, wiem, to szantaż emocjonalny, ale sam widzisz, jak dużo mam tego omleta.
- dobra, kawalątek zjem. - Giancarlo łaskawie się zgadza i otwiera buzię tak, że może, ewentualnie, mógłby zmieścić w niej jednego wyssanego tik-taka, a może - pół.
sapię zła na siebie i na omleta.
- kiedyś, jak będziesz starszy, powiem Ci co myślę o takim jedzeniu - złorzeczę enigmatycznie.
- a co mi powiesz? powiesz: kurwa, ale duży naleśnik z tego omleta? - dopytuje się z zainteresowaniem Syn.

spadam z kanapy szarpana spazmami głupiego chichotu.