[449].

(Ed Sheeran - Wayfaring Stranger)

***

(...)
Pojedyncze gesty, skrawki ruchów; niekiedy nawet fragmenty roślin, przypadkowo zauważone, zniewalające w swej bezinteresowności i bezradności zwierzątko. Odnajdujemy w tym wszystkim strzępki chwil niezapomnianych i rzadkich, ale na tyle przejmujących, że naznaczają nasze życie na zawsze. Takie momenty są niczym oazy na pustyni naszej codzienności. Oznaczają przystanięcie – choć niekiedy niemalże niezauważalne. Ale uchyla się przez nie szczelina innego świata. Wpada przez nią blask i moc. Można zaczerpnąć oddechu, orzeźwić się i nasycić, pokrzepiając na żmudnej drodze codzienności.

Kiedy wszystko zdaje się takie samo i szare, zwyczajnie braknie sił i entuzjazmu. Wiele spraw toczy się mocą własnej bezwładności. Coraz bardziej uginamy się pod ich ciężarem. Jakbyśmy byli wprasowani w lepką i nieciekawą masę trudnej ludzkiej rzeczywistości – w masę, która coraz mocniej nas pochłania i pozbawia szerszych perspektyw.

Szansą pozostają jedynie nieoczekiwane spotkania – to, co niby przypadkiem wpadnie nam w oko, a na czego widok jakby mocniej bije nam serce. Niby zwyczajne, a przecież niepowtarzalne gesty, jakaś linia ciała, grymas twarzy; albo miejsca i ukonkretniająca je gra światła; sploty linii – plamy barw: nieoczekiwane wrażenia, które przeciskają się przez bezkształtną szarzyznę naszych codziennych i żmudnych zmagań. Wrażenia, które są w stanie nadać sens większości naszych doznań, scalając je w wyrazistą całość, nadając jednoznaczny kierunek ich przepływowi.



Potrzebujemy tych spojrzeń – i tego wszystkiego, co z nich wynika.

Potrzebujemy drgnienia serca, które im towarzyszy – a także pojawiających się w konsekwencji pokoju i ciepła.

Bo tylko w ten sposób można się wyrwać choć na chwilę z otaczającego nas marazmu.

Im więcej takich chwil, tym skuteczniej możemy przesuwać się – jakby przeskakiwać – po powierzchni naszego życia.