[305]. Dzień Kota.

dziś Dzień Kota - kolejne święto od czapy, jak Walentynki.
a jednak nie mogę nie napisać na ten temat kilku słów.

spoglądam na drzemiącą przed kominkiem naszą Eilig z Mgieł Avalonu, zwaną Kudłatą, która znana jest też pod imieniem Viledy, ponieważ jej spokrewnienie z mopem i ścierą do podłogi to pewnik (a już na bank jej ogon wywodzi się w prostej linii od czyściwa).


ja, miłośniczka psów, polubiłam kota.
ech, tak.
lubię Viledę.

lubię ją za to, że pierwszej nocy u nas w domu weszła do łóżka, ułożyła się delikatnie na moim brzuchu i w tej pozycji zasnęła.
lubię ją za dystans, który ma do rzeczywistości; za to, że nie ma niczego, co wyprowadzałoby ją z równowagi.
lubię za pogodne usposobienie, za napady głupawki, za jej słabości, takie jak wygrzewanie się pod lampą biurkową, za oglądanie telewizji.
lubię za niewymuszony wdzięk, gdy oszukuje, że to nie ona bawiła się w urywanie sznura od rolet, że to nie ona buszowała w pudłach w garderobie.
za staranność, z jaką owija puszystym ogonem łapki, gdy przysiada na brzegu zlewu, by oglądać, jak myję naczynia.
lubię za to, że w zabawie nigdy nie drapie, że Syn może z nią zrobić dosłownie wszystko, a ona zachowa stoicki spokój.
za szyk Grety Garbo, gdy leży na dywanie, niczym diva na szezlągu.
lubię, że wita nas w progu, gadając po swojemu, gdy wracamy do domu.


mówi się, że psy mają swoich panów, a koty swoich niewolników.
mówi się, że właściciel wybiera psa, a kot wybiera dom.

jestem zachwycona, że tak wspaniała kocica zdecydowała się z nami zamieszkać.

raz jeszcze wielkie podziękowania dla Kasi, która pod wpływem lektury mojego bloga, zechciała nam ofiarować Ellig.
Kasiu, nie znajduję właściwych słów, bym mogła wyrazić całą moją wdzięczność za ten prezent.

mrrach!