[303]. kuchnia.

dziś, w ramach odprężających zajęć na zimowisku, zabrałam się za gotowanie.
niestety po chwili płomień pod garnkami przygasł i musieliśmy jechać do sołtysa po butlę z gazem.

pani domu zarządziła, że zanim wrócimy z pełną butlą, przestawi moją pomidorową na kuchnię węglową.
wróciliśmy z wyprawy po butlę, a zupa się ugotowała.
zachwycające.
tak mi się to spodobało, że po zupie ugotowałam na kuchni węglowej sos do spaghetti.

jakie to jest przyjemne!
kuchnia mruczy i jest tak rozkosznie ciepła, kiwasz się nad nią z chochelką w dłoni, a ona grzeje swoim ciepłem całe ciało.
chcesz szybciej gotować - otwierasz drzwiczki, dorzucasz drewna, chcesz wolniej - przygasasz ogień, zestawiasz garnki z płyty.
no i ten pogrzebacz -  kawał groźnie zagiętego drutu.
fascynujące.
i takie analogowe.

***
pamiętam z dzieciństwa, że kuchnię na węgiel miała moja Babcia, Mama Babci B.
i kuchnia węglowa była też w domu mojej Niani, Genowefy.
obie nie pozwalały mi zbliżać się do niej.
już teraz wiem dlaczego - nie chodziło o lęk, że mogę się oparzyć.
one nie chciały dzielić się ze mną magią slow-foodowego gotowania!