[636].

(Steven Sharp Nelson - The cello song)
rok temu, gdy prawie miesiąc przeleżałam na Mazurach, Niemąż brzdąkał mi to na gitarze, do snu.

***

na początku chorowania usiłowałam żyć tak, jak wcześniej - być cały czas w działaniu.
wściekałam się na siebie, gdy po zmywaniu naczyń nie miałam już siły na odkurzanie czy zakupy.
a teraz z największą przyjemnością kładę się i ozdobnie zalegam.

trzy lata temu nie uwierzyłabym, że tak mogę.
a jednak.
odwożę Syna do szkoły, wpadam po drodze na pocztę/do sklepu i hop! - już jestem w poziomie.
leżę.
kocica mości się w wezgłowiu łóżka, ja opatulam się mięciutką kołderką, poprawiam stos poduszek i drzemiemy, odpoczywamy.
by nie musieć przerywać tej cudownej czynności, w zasięgu ręki mam termokubek z zieloną herbatą, kiść bananów, tonę książek, czasopism, laptopa i komórkę.
jestem tak wyspecjalizowana w leżeniu, że mogłabym się habilitować.
nauczyłam się nawet odrzucać myśli o zaległych zajęciach:
- czeka pranie, nieposegregowane od trzech dni? poczeka, przecież nie ucieknie
- w kątach kłębi się sierść kota? trudno, jak się zbierze więcej, będzie bardziej widoczna.

i pomyśleć, że musiałam zachorować, żeby umieć ustalać priorytety czynności.
a może z wiekiem przychodzi poluzowanie cugli?