[631].

(La valse d'Amelie - wersja na orkiestrę)

***

Halina Poświatowska, smutna pani, napisała w Liście do przyjaciela:
Czy wszystko pozostanie tak samo, kiedy mnie już nie będzie? Czy książki odwykną od dotyku moich rąk, czy suknie zapomną o zapachu mojego ciała? A ludzie? Przez chwilę będą mówić o mnie, będą dziwić się mojej śmierci - zapomną. Nie łudźmy się, przyjacielu, ludzie pogrzebią nas w pamięci równie szybko, jak pogrzebią w ziemi nasze ciała. Nasz ból, nasza miłość, wszystkie nasze pragnienia odejdą razem z nami i nie zostanie po nich nawet puste miejsce. Na ziemi nie ma pustych miejsc.

też tak czuję.
nie ma pustych miejsc.
odejdziemy, i choć kilka osób wstrzyma oddech, świat się nie zatrzyma.

znalezione na fejsie

lubię tę myśl - że po śmierci ciało zostanie spalone, prochy rozwiane potężnym wiatrem z malowniczego wzniesienia do mórz, rzek i oceanów.
że użyźnię sobą ziemię, że się przydam i nie będę zaśmiecać cmentarza.
że przetrawi mnie dżdżownica.
że wyrośnie na mnie łąka.
albo chociaż, od biedy, mech. porost. grzybnia.

opcjonalnie mogłabym gruchotać kostką w słoiku, wstawiona między książki i fotografie w biblioteczce.
wnukowie mogliby zabierać mnie w podróże.
byłabym niczym krasnal Amelii.

i choć wiem, że globus się nie zatrzyma, gdy upłynie termin mojej ważności, chciałabym się przydać.