[634].

(Time - Pink Floyd)
kocham płytę, z której pochodzi ten utwór.

***

wczorajszy dzień, zgodnie z przewidywaniami, był przełomowy.
przełomowo absurdalny.

bez wchodzenia w zbędne szczegóły: wróciłam do punktu wyjścia.
na razie, dopóki nie zostaną wyjaśnione różne wątpliwości, będę kontynuowała leczenie TS-1.
na wszelki wypadek, jednak, zbieram informacje odnośnie innych możliwości leczenia.
bo prawdopodobnie, być może, nie wiadomo, kto wie, okaże się, że muszę zmienić leczenie.

jest tak w chemioterapii, że gdy dotychczasowy lek nie działa (czytaj: rak się rozwija), odstawia się go na zawsze.
uważa się bowiem, w dużym uproszczeniu mówiąc, że komórki rakowe poznały działanie leku i uodporniły się na niego.

***

we wczorajszych postach padło pytanie, jak się żyje ze świadomością choroby nowotworowej.
więc.
gdy dowiedziałam się o chorobie, wszystkie moje myśli, dzień i noc, krążyły wokół niej.
rozważałam:
i co teraz?
kiedy umrę?
co stanie się z moimi bliskimi?
dlaczego akurat mnie to się przytrafiło?
jakie leczenie wybrać? gdzie? kto mi doradzi?
co powinnam jeść, żeby nie pogarszać stanu zdrowia?
czym się myć? czy farbować włosy?
kupić ubrania z organicznej bawełny?
zamieszkać na ekologicznym zadupowiu?
itp. itd.
z czasem wydeptałam swoje ścieżki, ustaliłam co zmieniam, czego się trzymam.
już nie przeżywam tych pierwszych, ogromnych emocji.
przyzwyczaiłam się do nowej sytuacji, zaakceptowałam ją, a często nawet - lubię.
być może dlatego, że opanowałam do perfekcji przekuwanie gówien w sukces.

i myślę, że inaczej się nie da żyć.
nieważne, czy problemem jest choroba, złamany obcas czy nieszczęśliwa miłość.
widzę sprawę tak:
leczę się. nie mam energii, by pracować jak kiedyś.
ale dzięki temu mam czas, żeby odrabiać z Synem lekcje, serfować z Nim, bawić się, angażować Go w sprawy domowe.
zdarzają się też dni, gdy nie mam siły na nic.
wówczas Giancarlo gra na iksboksie, a ja leżę i Mu kibicuję.
albo tulimy się, głaszczemy, całujemy, wymyślamy historyjki.
ot, jesteśmy razem.
przecież wszystko to nie miałoby miejsca, gdybym tyrała od świtu do zmierzchu w korpo.

wniosek: fajnie jest chorować!