[897].

szczenięciem będąc, uwielbiałam spać we flanelowych piżamach (a w lato - w milanezowych - czy ktoś jeszcze pamięta, jaki to był przytulaśny materiał?).
nigdy nie lubiłam spania w sukienusiach, bo podjeżdżając pod pachy, zawsze zawijają się na plecach w obwarzany.
od studiów do czasu uzyskania kumatości przez Giancarla, spałam nago albo w samym tiszercie.

przygoda z rakiem, ściśle związana z noclegami w szpitalu, otworzyła nowy rozdział w strojach nocnych.
i tak oto, niczym w senniku egipskim, z mojego doświadczenia wynika, iż:
- koszulka na ramiączka - zmarzną ci ramiona i łokcie
- koszulka z krótkim rękawkiem - zmarzną ci łokcie
- tiszert z długim rękawem - unikniesz przeziębienia, ale rękaw nie może być obcisły, bo pielęgniarka najpierw powie ci co myśli, a następnie nie założy/nie da rady dostać się do wenflonu; że nie wspomnę o pomiarze ciśnienia czy temperatury
- spodnie z mocną gumą w pasie - gwarantowane dodatkowe emocje, ból i łzy - szczególnie po operacji w obrębie jamy brzusznej
- krótka koszula nocna - zapewniona bolesna rolada pod pachami i na plecach
- długa koszula nocna - zaplączesz się o jej falbany, stojak od kroplówek oraz własne nogi podczas prób skorzystania z basenu.

***

pozostańmy w temacie piżam.
otóż popołudniowym wieczorem Niemąż zabrał nas na wycieczkę do wielkiego sklepu, gdzie znalazłam cudnej urody flanelową piżamę, która z daleka wołała do mnie - twojam, twojam, a którą, w związku z tym, niniejszym prezentuję:

to moja pierwsza flanelowa piżama od czasów dziecięcych.
(tak, wiem, że ubrania ze sklepu najpierw się pierze, potem zakłada, ale naprawdę nie mogłam się powstrzymać).
ależ ta piżamka jest przyjemna!
chyba będę w niej chodzić również w dzień.