[647].

(Co mi Panie dasz? - Mozil i Kulka)
kiedyś już zamieściłam tę piosenkę, ale pojawiła się jej nowa wersja.
cudo.

***

dziś czwartek - jak nakazuje wielomiesięczna, cotygodniowa tradycja - jest to dzień morfologii.
poszłam, zrobiłam.
wieczorem, wraz z wynikami morfologii, nawiedziłam Ulubionego Doktorka.
ze spraw dobrych - Doktorek ma dziś urodziny, dałam więc buzi i złożyłam życzenia (poniekąd sobie) wieeelu lat leczenia.
ze spraw średnio dobrych - nie mogę rozpocząć dziś siódmego kursu (miesiąca) chemioterapii, bo neutrocyty spadły do 0,8.
na tę okoliczność został ułożony wiersz:
neutrocyty
wracajcie do mojej kobity.
ponieważ nie tylko poezją człowiek żyje, od dziś przez pięć dni będę się strzykać Neupogenem, żeby podstymulować szpik kostny.
w poniedziałek zrobię morfologię, powinna być już wystarczająco dobra, by móc rozpocząć siódmy kurs TS-1.

***

podczas porannego pobierania krwi, korzystając z widoku odswetrzonej ręki, przeliczyłam wiszące na przegubie dyndadełka.
- alarm, alarm! ogłaszam alarm! - nie ma wełenki! - zawołało moje wewnętrze.
- gdzie jest wełenka?
- wełenko, zgłoś się, tu baza!
- wełenko, do cholery, gdzie ty? - wołałam telepatycznie, podczas gdy pani laborantka, nieświadoma dramatu, ssała mi krew do probówek.
wełenka milczała.
a może nawet i nie, lecz nie było jej słychać w szpitalnym laboratorium, gdyż leżała w korytarzu, tuż przy drzwiach wejściowych naszego mieszkania, hen daleko - na drugim krańcu wsi.

bo z wełenką było tak:
czerwona wełenka została zawiązana na moim przegubie 16 kwietnia ubiegłego roku.
wełenka, według kabały, chroni przed złym okiem.
zamieszkiwała na moim przegubie do wczoraj.
aż się sama rozwiązała, rozdarła, przetarła.

teraz, miła wełenko, spalę cię.
wraz z twoim końcem nastąpi koniec wszystkich problemów.

jestem czerwona wełenka -
czary, nadzieja i udręka.

!אמן