[532].

(Charles Aznavour - Je t'attends)

***

byłam dziś na USG u profesora.
profesor i ja jesteśmy z tej samej ekipy (tak to określił).
leżę.
profesor rozjeżdża mnie głowicą USG, jednocześnie zachwyca się nereczką/pęcherzykiem/przerzutem/plamką/ordynuje wciąganie - wypuszczanie powietrza.
i mówi do mnie tak: pani jest taka jak ja, ja to widzę.
wie pani, kiedy dowiedziałem się, że jestem chory na raka, wracałem do domu tramwajem, patrzyłem na drzewa i myślałem: ja umieram.
i wie pani, wtedy uznałem: nie, przecież tak nie może być.
tak nie może być.
muszę żyć normalnie.
- profesorze, jechaliśmy tym samym tramwajem, patrzyliśmy na te same drzewa.
tak.
ten moment, gdy uświadamia się sobie swoją śmiertelność, jest bezcenny.

więc to tak, właśnie.
a życie idzie do przodu.
działam.
dziergam faktury, pranie, paprykę w zalewie, ciasto, list, skargę, zażalenie.
nadaję paczkę.
naprawiam samochód.
zlecam, podzlecam, zatwierdzam, kupuję, sprzedaję.
sprawdzam szlaczki w zeszycie od kaligrafii.
wysypuję śmieci z piórnika.
zmieniam żwirek.
podlewam kwiaty.

i czekam.
czekam.
bo przecież, jak powiedział Lec - wszystko mija, nawet najdłuższa żmija.